Wees geen standaard-zelf

De Belgische filosoof Kris Pint (goeie naam!) is een van mijn helden. Ik kan hem wel zoenen. In zijn boek ‘De wilde tuin van de verbeelding’ roept hij op om geen standaard-zelf te zijn. Op een prachtige manier geeft hij woorden aan mijn levensgevoel. En dat is altijd fijn. Weten dat je niet de enige bent die af en toe worstelt met de huidige tijdgeest.

Prestatiemaatschappij

‘We zijn vrij om ons leven vorm te geven, maar tegelijk voelen we ons in een dergelijke prestatiemaatschappij vaak heel ongelukkig en beklemd’, zo schrijft hij. En: ‘We hebben het gevoel dat we ons voortdurend moeten bewijzen, waardoor iedereen het steeds veel te druk heeft, met te weinig tijd voor de dingen waarvan we evenwel zeggen dat ze er echt toe doen. We produceren en consumeren in principe enkel om ons leven beter te maken, maar tegelijk is er het besef dat dit alles toch niet tot het goede leven leidt en dat we op grenzen botsen. We lijken niet alleen de draagkracht van onze planeet, maar ook onze eigen draagkracht te overschatten, met alle ecologische en psychologische gevolgen van dien.’

Te veel gericht op de buitenwereld

De huidige maatschappij, zo betoogt deze Belgische filosoof, biedt ons een ‘standaard-zelf’: het actieve, productieve, consumerende, netwerkende individu, voornamelijk gericht op de buitenwereld.

Nog een citaat, wel een beetje ingekort: ‘we bevinden ons in een maatschappij die ons allerlei identiteiten wil aanpraten: ‘ik ben een career professional, ik ben een flexibele werknemer met doorgroeimogelijkheden, ik ben mijn eigen sterke merk’. Maar is dat alles wat we zijn? Een professional? Een sterk merk? Een Burgerservicenummer? Zijn we alleen maar schakels in een economisch systeem?

Een wilde innerlijke tuin

Oplossing van Kris Pint: zie jezelf niet alleen als een ondernemende tuinder, maar ook als een ‘innerlijke tuin die misschien wilder en uitgestrekter is dan je op het eerste gezicht zou denken’.

Ontwikkel je verbeeldingskracht. Laat even al jouw overtuigingen over wie je bent los en loop in gedachten eens door je eigen innerlijke tuin. Kijk eens wat je tegenkomt en wat je opvalt. En ja: onkruid en rommelige hoekjes horen er ook bij. In een echte tuin krioelt ’t daar immers van het leven!

Denk bijvoorbeeld aan brandnetels. Zonder de brandnetel zouden mooie vlinders als de dagpauwoog en de atalanta zich niet kunnen ontwikkelen. Dus laat ze staan in een hoekje van je tuin. En misschien geldt dat ook wel voor ons als mens. Het hoeft niet altijd aangeharkt en strak vormgegeven te zijn. Laat hier en daar wat onkruid staan, wie weet wat voor moois daar vervolgens uit voort komt.

Moraal van het verhaal:

Cultiveer je eigen binnenwereld en laat daarin ruimte voor verbeelding, voor verwondering en vooral voor rommelige hoekjes.

Groet!

Krista